سياست‌هاي كلي كشاورزي مصوب 29/9/1391 مقام معظم رهبري 1- توسعه پايدار كشاورزي با حفاظت از منابع طبيعي پايه و صيانت و توانمندسازي منابع انساني. 2- تأمين امنيت غذايي با تكيه بر توليد از منابع داخلي و نيل به خودكفايي در محصولات اساسي، ارتقاي سطح سلامت مواد غذايي تا استاندارد جهاني، اصلاح و بهينه نمودن الگوي مصرف و حمايت مؤثر از توليد و صادرات در محصولات داراي مزيت‌هاي نسبي و ايجاد مزيت‌هاي جديد (از جمله هدفمند نمودن يارانه‌ها در جهت توليد و صادرات). 3- اصلاح ساختار و نظام بهره‌برداري بخش كشاورزي با تشويق كشاورزان به رعايت اندازه‌هاي فني – اقتصادي واحدهاي توليدي متناسب با نوع فعاليت و شرايط مختلف اجتماعي، اقتصادي و اقليمي كشور و تأكيد بر جهت‌گيري حمايتي دولت از اين سياست‌ها به‌ويژه در واگذاري منابع آب و خاك. 4- نوسازي نظام توليد كشاورزي بر مبناي دانش نوين و بومي‌سازي فناوري‌هاي روز، تربيت، حفظ و تجهيز نيروي انساني مورد نياز، توسعه و تقويت تعاوني‌ها و ساير تشكل‌هاي اقتصادي، اجتماعي، صنفي و تخصصي با مشاركت آحاد جامعه و رقابتي نمودن فعاليت‌ها در بخش. 5- ارتقاي بهره‌وري از آب در توليد محصولات كشاورزي و استفاده علمي و بهره‌برداري بهينه از ساير نهاده‌هاي توليد. 6- گسترش زيرساخت‌ها و ايجاد انگيزه براي جذب و توسعه سرمايه‌گذاري در بخش كشاورزي با پوشش مناسب بيمه، كاهش احتمال زيان توليد، اجراي سياست‌هاي حمايتي و متعادل كردن سطح سودآوري كشاورزي با ساير بخش‌هاي اقتصادي. 7- حمايت مؤثر از ساماندهي فرآيند توليد و اصلاح نظام بازار محصولات كشاورزي با هدف بهبود رابطه مبادله بخش با ساير بخش‌ها، افزايش بهره‌وري، كاهش هزينه‌هاي توليد، رعايت قيمت تمام شده محصولات اساسي، تأمين درآمد توليدكنندگان و منافع مصرف‌كنندگان و بهبود كيفيت مواد و فرآورده‌هاي غذايي. 8- تخصيص يارانه هدفمند به بخش كشاورزي در جهت تحقق خودكفايي، حمايت از ساخت زيربناها، مراعات معيارهاي زيست محيطي، قابليت انعطاف در شرايط محيطي مختلف و ارتقاي قدرت رقابت در بازارهاي داخلي و بين‌المللي. 9- ارتقاي سطح درآمد و زندگي روستاييان، كشاورزان و عشاير، توسعه پايدار روستاها و مناطق كشاورزي و رفع فقر با تقويت زير ساخت‌هاي مناسب توليد و تنوع بخشي و گسترش فعاليت‌هاي مكمل و اقتصادي به‌ويژه صنايع تبديلي و روستايي و خدماتي نوين.