قانون موافقتنامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان درخصوص ارتباط بین المللی راه آهن که در جلسه علنی مورخ 1400/10/05 مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید طی نامه شماره 130613 مورخ 1400/10/22 توسط رییس جمهور ابلاغ شد.

قانون موافقتنامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان در خصوص ارتباط بین‌المللی راه‌آهن

ماده‌واحده- موافقتنامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان در خصوص ارتباط بین‌المللی راه‌آهن مشتمل بر یک مقدمه و (12) ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.

تبصره1- در اجراي اين موافقتنامه و اصلاحات بعدي آن رعايت اصول
هفتاد و هفتم (77)، یکصد و بیست و پنجم (125) و يکصد و سي و نهم (139) قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران الزامي است.

تبصره2- در ماده (4) موافقتنامه، رعایت مفاد موافقتنامه­ها یا کنوانسیون­های بین­المللی مصوب پیش از انقلاب اسلامی و اعمال قوانین و مقررات جاری طرف مقابل منوط به عدم مغایرت با موازین شرع می­باشد.

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

موافقتنامه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان درخصوص ارتباط بین­المللی راه­آهن

دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری اسلامی افغانستان که از این پس «طرفها» نامیده خواهند شد، براساس روابط و دوستی دیرین، حسن‌تفاهم، حسن همجواری و همکاری سودمند متقابل، ‌با اهمیت دادن به هماهنگی فعالیت­های حمل و نقل راه‌آهن دو کشور،‌ با تمایل به تأمین ارتباط بین‌المللی راه‌آهن بین دو کشور و همچنین گذر از طریق قلمرو یکدیگر به کشورهای ثالث،‌ به شرح زیر توافق نمودند:

‌          ماده1– طرفها موافقت نمودند با هدف انجام حمل و نقل بین‌المللی مسافر و کالا بین کشورهای خود ارتباط مستقیم راه‌آهنی برقرار نمایند.

‌          ماده 2– طرفها موافقت نمودند نسبت به پذیرش و ارائه خدمات مربوط به مسافر و کالا، از جمله گذر هنگام انجام عملیات حمل و نقل راه‌آهنی بین دو کشور اقدام نمایند.‌ پرداخت­های مربوط به خدمات طبق تعرفه‌هایی که در قلمرو دو کشور معتبر است صورت خواهد گرفت. ثبت رسمی اسناد، انجام حمل و نقل بار با راه‌آهن و واگن و نحوه استفاده از راه‌آهن و واگن و ترتیب حمل و نقل مسافر طبق موافقتنامه‌های دوجانبه بین دستگاههای (ادارات) ذی­ربط طرفها تنظیم خواهد شد.

‌          ماده 3– طرفها موافقت نمودند به­موقع در جهت تأمین وسایط نقلیه راه‌آهنی و خدمات مسافری به لحاظ مبادلات تجاری خارجی و بارگذر که به ‌پایانه‌های (ترمینال­های) راه‌آهنی می‌رسند اقدام نمایند و آنها را برای مقاصد بعدی طبق قواعد بین‌المللی حمل ونقل معتبر در قلمرو طرف ذی­ربط اعزام نمایند.

‌          ماده 4– طرفها موافقت نمودند که در زمینه نظارت­های بهداشتی گمرکی و مرزی هنگام عبور و مرور مسافر و بار مفاد موافقتنامه‌ها یا کنوانسیونهای بین‌المللی که طرفها عضو آن هستند رعایت شود و درصورت بروز هرگونه مسأله‌ای که در این موافقتنامه و یا کنوانسیونهای بین‌المللی مورد حکم قرار نگرفته، قوانین و مقررات جاری در قلمرو کشورهای طرفها اعمال شود.

‌          ماده 5– طرفها موافقت نمودند که براساس موافقتنامه‌های دوجانبه بین خود، مراجع صلاحیتدار هر طرف در قلمرو طرف دیگر، نمایندگان، شعب و
نمایندگی­های ‌خود را جهت تنظیم امور مسافرین و حمل و نقل بار تأسیس نمایند.
فعالیت­های این نمایندگان، دفاتر و نمایندگی­ها تابع قوانین و مقررات جاری طرف اخیر می‌باشد.

‌          ماده 6- هر یک از طرفها باید با مسافر و کالاهای طرف دیگر به نحوی که با مسافر و کالای خود رفتار می‌نمایند عمل کنند. این نحوه رفتار شامل دسترسی آزاد به نقاط مقصد، تأمین فضا برای بارهای موجود در پایانه‌ها (ترمینال­ها)، تخلیه و بارگیری آنها، سوار و پیاده شدن مسافرین، استفاده از خدمات مرتبط با ‌ارتباط بین‌المللی راه‌آهنی می‌باشد.

‌          ماده 7– مراجع صلاحیتدار طرفهای مسؤول نظارت بر اجرای این موافقتنامه به این شرح می‌باشند:

از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران - راه‌ آهن جمهوری اسلامی ایران

‌از طرف دولت جمهوری اسلامی افغانستان – اداره خط آهن جمهوری اسلامی ‌افغانستان.

‌          ماده 8– طرفها موافقت می‌نمایند با حفظ اولویت برای توسعه منسجم حمل و نقل راه‌آهنی، تحقیقات علمی و سایر اقدامات لازم در این زمینه و نیز ‌آموزش کارکنان حمل و نقل راه‌آهنی اقدام نمایند. ‌طرفها مراجع صلاحیتدار خود را مسؤول تنظیم و تصویب برنامه‌ها و شرایط همکاری یاد شده و اجرای آنها می‌نمایند.

‌          ماده 9- تمامی اختلافات ناشی از تفسیر یا اجرای این موافقتنامه توسط مراجع صلاحیتدار طرفها و براساس مشورت و مذاکره از طریق مجاری دیپلماتیک حل و فصل‌ خواهد شد، چنانچه مراجع صلاحیتدار در خصوص موارد مورد اختلاف به توافق نرسند، موضوع توسط طرفها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

‌          ماده 10- مفاد این موافقتنامه ناقض حقوق هر طرف از نظر اتخاذ و اجرای اقدامهای لازم برای حفظ امنیت ملی، نظم عمومی، بهداشت و اصول اخلاق اجتماعی و منافع اقتصادی آن طبق قواعد حقوق بین‌الملل و حقوق ملی آن طرف نمی‌باشد.

‌          ماده 11- این موافقتنامه با توافق طرفها قابل اصلاح و تغییر می‌باشد. تمامی اصلاحات این موافقتنامه به صورت سندالحاقی (پروتکل) های جداگانه تنظیم خواهد شد که بخشهای جدایی­ناپذیر این موافقتنامه را تشکیل خواهند داد و با رعایت
ماده (12) لازم­الاجراء خواهند شد.

‌          ماده 12– این موافقتنامه از تاریخ آخرین اطلاعیه هر یک از طرفها به طرف دیگر مبنی بر اینکه اقدامات لازم را طبق قوانین و مقررات خود در باره لازم­الاجراء شدن این موافقتنامه به­عمل آورده است برای مدت پنج­سال لازم­الاجراء خواهد شد. پس از مدت مزبور این موافقتنامه خود به­خود برای دوره­های مشابه تمدید خواهد شد، مگر اینکه یکی از طرفها شش­ماه قبل از خاتمه دوره مربوط، عدم تمدید آن را به طور کتبی به اطلاع طرف دیگر برساند.

‌این موافقتنامه در تاریخ 16/10/1397 هجری شمسی ‌مطابق با 06 /01/2019 میلادی در دو نسخه به زبان فارسی در تهران به امضا رسید و هر دو نسخه دارای اعتبار یکسان است.

قانون فوق مشتمل بر ماده­واحده و دو تبصره منضم به متن موافقتنامه، شامل مقدمه و دوازده ماده در جلسه علني روز یکشنبه مورخ پنجم دی ماه يكهزار و چهارصد مجلس شوراي اسلامي تصويب شد و در تاريخ 15/10/1400 به تأييد شوراي نگهبان رسيد.

محمدباقر قاليباف

دریافت متن کامل